Ljósmyndun er merkileg. Hún er sköpun, skrásetning, list, áhugamál og jafnvel lífsstarf.
Tenging okkar við ljósmyndun er jafn misjöfn og við erum mörg. Ljósmyndin getur verið mikið hreyfiafl. Ein ljósmynd getur breytt heiminum eða öllu heldur heimsmynd okkar. Ein ljósmynd getur sagt heila sögu. Hún getur skapað hughrif og kallað fram sterkar tilfinningar,
Við tökum ljósmyndir af því sem okkur þykir vænt um, því sem vekur áhuga okkar eða jafnvel af því sem okkur mislíkar. Við tökum ljósmyndir til að muna. Mörg okkar "munum" eftir barnæsku okkar í gegnum ljósmyndir af okkur sjálfum þegar við vorum börn. Þessar myndir samvefjast frásögnum og verða að einhverju stærra og meira. Við skoðum gamlar myndir af foreldrum okkar, afa og ömmu og sögurnar sem fylgja lifna við í huga okkar.
Þegar við skoðum myndir af fólki eða stöðum sem við þekkjum ekki, búum við til sögur. Heilinn vegur og metur upplýsingarnar sem augun okkar nema og mátar myndirnar við minningar og reynsluheim.. Þannig upplifa engar tvær manneskjur sömu ljósmyndina nákvæmlega eins.
Ég finn að ég verð að taka myndir fyrir sjálfan mig reglulega. Ef ég hef ekki haft tækifæri til þess að skapa á eigin forsendum koðna ég niður. En sköpunin sjálf er ekki nóg. Ég held að allar skapandi manneskjur verði að deila verkum sínum með öðrum. Við erum öll skapandi á okkar hátt, það er manninum í blóð borið að skapa, líklega er það sem aðgreinir manninn hvað mest frá öðrum dýrum.
Með tilkomu internetsins og samfélagsmiðla hefur aldrei verið eins auðvelt að deila því sem við gerum eða hugsum. En á sama tíma virðist svo vera að einmanaleiki og depurð herjii sem aldrei fyrr á manninn. Hvað veldur?
Ég held að partur af skýringunni sé að við óttumst að sýna hver við erum og búum því til hliðar-sjálf. Í gegnum samfélagsmiðla sjáum við hvað fær mestu viðbrögðin. Við höfum ríka þörf fyrir að tilheyra og í stað þess að fylgja hjartanum förum við ómeðvitað að gera og segja það sem við höldum að annað fólk vilji sjá eða heyra. Það skapar togstreitu innra með okkur, því með þessu förum við fjær okkur sjálfum.
Það er ekki auðvelt að fara nær sjálfum sér. En ljósmyndun er verkfæri til þess. Að fara út og ramma inn það sem vekur athygli okkar. Að treysta innsæinu og tengja við sköpunargáfuna, framhjá huganum. Öll erum við gjörsamlega ófullkominn - en flest undarlega sannfærð um að við eigum ekki að vera þannig.
Að deila því er að þora. Þora að sýna hver maður er. Það er ekki alltaf auðvelt, en um leið frelsandi. Því þá hefur maður staðið með þeirri manneskju sem er aðalsöguhetjan í okkar eigin lífi